Hoe het verder ging

De redder

De volgende dag scheen de zon, dat werkt altijd goed op mijn humeur en geeft me een extra positieve instelling. Ik nam me voor in mijn lunchpauze op de fiets te springen en lekker in het zonnetje naar de Gamma te fietsen om de benodigde onderdelen te scoren.

Ik was nu goed voorbereid. De voorgaande nacht heb ik, na een uur plafondstaren (het liet me dan toch niet los dat het me nog niet gelukt was), mijn telefoon gepakt en op YouTube gekeken naar filmpjes hoe ik een gasslang aansluit. Ik wist nu wat ik nodig had en welke stappen ik moest doorlopen om dit klusje te klaren.

Dus vol goede moed in het zonnetje naar de Gamma, waar mijn humeur toch een klein beetje omsloeg toen ik voor de deur stond en moest constateren dat precies in de jas die ik aan had getrokken geen mondkapje zat. Dus met lege handen weer naar huis, nieuwe kansen na werktijd.

Na werktijd was de zon weg en regende het. Deze keer niet op de fiets, maar met de auto. Eerst maar eens naar de servicebalie om me nog even extra te laten informeren en er zeker van te zijn dat de YouTube filmpjes geen belangrijke stappen hadden overgeslagen. Ik zou geholpen worden in de desbetreffende gang, daar liep ik dan alvast heen. Een jonge dame kwam naar me toe en ik legde de situatie uit. Afwijkende aansluiting welke nippel (ja ja ik begon al in vaktermen te praten) had ik nodig? Ik had zelf al bedacht dat een nippel met een hoek niet handig was voor mijn aansluitsituatie thuis, dus het wordt een rechte en de jonge dame geeft mij de gewenste nippel. Ze bevestigt dat dit een veel voorkomend probleem is bij de aanschaf van een nieuw gasfornuis. Ik voel me gesterkt met het idee dat er lotgenoten op deze aardkloot rondlopen. Verder had ik nog gastape nodig. De jonge dame geeft me de juiste tape en legt uit dat ik deze 3 tot 7 keer om de aansluitpunten moet draaien, wist ik al maar een bevestiging is altijd goed. Trots met mijn spullen loop ik naar de kassa, stap in de auto en ga richting huis.

Eenmaal thuis aangekomen haal ik de nippel uit de verpakking en test eerst maar eens of deze ook zonder tape gewoon past. NEEEEEEEEEEEE…. te klein!!! Hoe kan dat nou???? Er hing toch maar 1 maat? Kan ik niet meer goed kijken in mijn frustratie? Waarom heeft de jonge dame niet gevraagd naar welke maat ik nodig had? Ik kan wel gillen. Dusssss nippel weer terug in de verpakking. Gastape laat ik voor wat hij is, daar kan toch echt niets verkeerd aan zijn. En terug naar de Gamma.

Eerst maar weer naar de servicebalie om deze in te leveren en een retour bon te ontvangen, waar bevestigd wordt dat er inderdaad 2 maten zijn. Ik loop met mijn bon naar de desbetreffende rij en kijk nog eens goed. Ja 2 rijen, waarbij op iedere rij vooraan dezelfde maat hangt, die voor mijn fornuis dus te klein is. Maar achter de eerste op de 2e rij hangt inderdaad een andere maat, is dus door iemand niet goed teruggehangen. Les voor de volgende keer niet alleen op verpakkingen kijken, maar ook ter verificatie de labels aan de rekken checken.

Om te voorkomen dat er toch nog een 3e maat bestaat schiet ik een van de medewerkers aan die aangeeft zo bij me te komen, omdat hij nog even met een andere klant bezig is. Ik wacht mijn beurt geduldig af. De mannelijk medewerker van middelbare leeftijd komt naar me toe en ik leg hem in een notendop de situatie uit en wil graag bevestigd krijgen dat er geen andere maten zijn dan deze 2. Hij bevestigt dit, dus dat moet goed komen. Ik bedank hem en wil richting kassa lopen, wanneer de medewerker mij vraagt wie de aansluiting gaat doen. Dus ik zeg heel opgewekt: “Ik”. Waarop de medewerker gaat lachen….

Er ontstaat een “kleine” kortsluiting in mijn hoofd. Deze lach is en slecht getimed en totaal ongepast. Wat suggereert deze medewerker, dat het een grap is dat ik de aansluiting kan realiseren? Waarom??? Omdat ik een vrouw ben???? Dus ik draai mij om en kijk hem aan, ik denk dat mijn ogen vuurspuwden, en vraag hem wat er zo grappig aan mijn antwoord is. Is het niet aannemelijk dat ik als onafhankelijke vrouw een gasfornuis kan aansluiten? Ik heb me toevallig erg goed voorbereid en vertel hem van A tot Z welke stappen ik ga doorlopen. De ogen van de medewerker worden groter en hij blijft maar zeggen dat hij het zo niet bedoelde. Ondertussen staat er een dame in het gangpad smakelijk te lachen om de situatie, terwijl ik verder ga met mijn relaas. Ik eindig mijn verhaal met de vraag of hij denkt dat het op die manier zou moeten lukken? Mijnheer knikt en zegt dat dat wel goed zal komen. Ik bedank hem en wens hem een fijne dag, draai me om en geef de dame in het gangpad een knipoog. Op naar de kassa en door naar huis voordat het donker wordt en ik nog steeds geen eerste maaltijd heb kunnen koken op mijn nieuwe fornuis.

Eerst maar weer even de test of de aansluitingen nu wel passen en WHOEP WHOEP het past. Dit moet helemaal goedkomen. Gastape eromheen en schroeven maar……..wat helaas niet gaat met blote handen. De schuur in op zoek naar de juiste steeksleutel en natuurlijk ben ik niet in het bezit van de juiste maat, het zou eens meezitten. Op dit punt kan ik wel janken. Ik was namelijk niet van plan om hulptroepen in te roepen, ik wilde dit zelf voor mekaar krijgen. En nee ik gunde het die eikel van de Gamma niet dat hij toch een reden had om te lachen. Dus nog maar een keer de gereedschapskist ingedoken in de hoop de redder in nood toch in huis te hebben. Ik zette al mijn hoop op de tang, liep ermee naar de keuken, klemde hem om de schroefkop en…..YES het werkt.

Wat was ik blij dat het eindelijk voor mekaar was. De boel opruimen en schoonmaken en dan lekker mijn eerste maaltijd bereiden. Nasi… in het kader van niet mokken, lekker wokken.

PS: als in een wonder deed ook de verlichting van de oven het plotseling, dus de monteur van Whirlpool kon ook afgebeld worden.

Opmerkingen