8. jun, 2022

En dat was 4...

De 4e week is ook alweer achter de rug. Gek om erbij stil te staan dat het alweer bijna een maand geleden is dat ik ben geopereerd. Maar het voelt ook pas een maand geleden dat ik geopereerd ben. Want ik ben nog verre van hersteld. De eerste dagen na de operatie zag ik mijn gezicht letterlijk opzwellen en de weken erna afslanken. Maar nu heb ik het idee dat ik al een week stil sta. Door de warmte en doordat ik wat meer activeer lijkt de zwelling soms zelfs weer toe te nemen. Het voelt deze week even als stilstand, kleine stapjes vooruit en dan weer een paar achteruit.

Vooral mijn energie is een dingetje. Ik wil weer een beetje in het ritme komen, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. Gelukkig zijn ze op mijn werk erg meelevend en mocht ik deze week starten met halve dagen werken. Gisteren was dan mijn eerste werkdag. En zoals verwacht liep dat anders dan gepland. Ontzettend lief hoe iedereen geïnteresseerd aan me kwam vragen hoe het met me gaat. Maar dat betekende wel dat ik het verhaal vele malen heb moeten vertellen. Had ik dan toch maar Frutsels tip uitgevoerd en in de ochtend een mail de organisatie ingestuurd met een korte samenvatting om te voorkomen dat ik te veel moest praten.

Ik ging overleg in, overleg uit, dus nog meer praten. En ondertussen vergat ik aan mijn iedere 2 uur eten te denken. Dus tijdens het teamoverleg kreeg ik de bibberitus en kon amper typen. Dat was het teken dat ik toch echt even iets tot me moest nemen. Oeps. Om 5.30 ging de wekker, om 7.00 uur was ik op kantoor en om 13.00 uur dacht ik nu trek ik het niet meer. Dat was dus over mijn grens en ik moest ook nog terugrijden met de auto. Dom, dom, dom! Eenmaal thuis ben ik op de bank gaan liggen en heb 1,5 uur geslapen. De nacht was ook geen succes, een kloppend en geïrriteerd gezicht heeft me redelijk wakker gehouden.

Vandaag heb ik dat dus even anders gedaan. Gelukkig had ik de meesten al gesproken, en ook kon ik verschillende werkzaamheden via de mail afhandelen i.p.v. telefonisch. Iedere 2 uur een melding ingesteld op mijn telefoon om wat te eten. En om 12.00 uur computer uit gezet. Bij thuiskomst lekker op de bank neergeploft, maar niet geslapen, gewoon lekker ontspannen. Dat doen we morgen ook weer zo.

Ja en al een week over op de gepureerde voeding. De ochtend begint met Brinta. De ene keer doe ik daar gepureerd fruit doorheen en een andere keer een schepje appelstroop. Iedere dag heb ik als tussendoortje nog 2 keer een Nutricia flesje aanvullende voeding. In de middag eet ik yoghurt met gepureerd fruit en in de avond kook ik waar ik zin in heb en pureer het met de staafmixer. Ik sluit de dag af met een toetje (dat wordt straks weer afkicken).

Tot nu toe stond er op het menu:

• Cocido – het heerlijke Spaanse gerecht van Omi (ik heb nog wat bakjes ingevroren in de vriezer staan).
• Aardappelpuree met spinazie en vissticks.
• Rode bieten met aardappelpuree, cashewnoten en fetakaas.
• Volkorenpasta met heel veel groente en kaas.
• Rijst met sperzieboontjes, gegrilde kip en zelfgemaakte satésaus.

Het voelt als teruggaan in de tijd. Toen Pop en Kabouter baby’s waren en mochten eten, aten ze altijd met de pot mee, het was maar zelden dat ik een potje kocht, enkel voor het gemak wanneer we een dagje op pad waren.

Toch vind ik het een uitdaging om iedere dag voldoende fruit binnen te krijgen. Met de smoothies was dat een makkie, gooi maar in de blender en het smaakte. Nu is de variatie een stuk minder. En zeker nu ik aan het werk ben, heb ik in de ochtend helemaal geen tijd om fruit te pureren en van de avond ervoor klaarmaken wordt het ook niet smakelijker. Dus daar moet ik nog even creatief in worden.

De kaakchirurge had bij mijn laatste afspraak aangegeven dat ik ook al wat hele zachte voeding mocht proberen te kauwen, zoals een zacht visje of een roerei. Nou bij roerei dacht ik meteen yes!! Heerlijk voor de lunch. Dus afgelopen donderdag ging ik met de koekenpan in de weer om al watertandend een lekker roerei klaar te maken. Als een kind zo blij aan tafel met mijn bordje, de eerste hap en kauwen maar. Het was één grote teleurstelling. Ik had het gevoel dat ik geen idee had hoe ik moest kauwen. Het ei verdween richting wangen, waar het onbereikbaar werd. Mijn gebit voelde bij de kauwbeweging niet als mijn eigen gebit. Ik had het idee dat ik niet eens meer wist hoe ik de kauwbeweging op de juiste manier moest uitvoeren. Na 3 happen proberen heb ik het opgegeven, dit was geen genieten, dit was frustratie. Weg met dat ei, hier was ik dus nog niet klaar voor.

Afgelopen weekend heb ik dan toch maar eens beter naar de stand van mijn tanden gekeken (ook omdat ik het nu al wat beter kan bekijken) en kwam ik tot de ontdekking dat mijn voortanden op mijn onderbeugel leunen en daardoor mijn kiezen niet eens op elkaar komen. Dat verklaart waarom ik niet kon kauwen, ik was lucht aan het kauwen. Gisteren heb ik hier maar even contact over opgenomen met de ortho, lijkt mij toch niet helemaal de bedoeling. Niets is minder waar, helaas voor nu even wel. Dit wordt gecorrigeerd, maar nu ik nog gepureerd eet worden eerst andere correctie verfijningen uitgevoerd. Dus voorlopig nog even niet kauwen.

De Lidocaïne is overigens geweldig. 5 minuten voordat ik mijn tanden ga poetsen breng ik het aan met een wattenstaafje aan de binnenkant van mijn wangen en lippen en ik kan zonder problemen de elastiekjes verwisselen en ook mijn tanden uitgebreid poetsen. Links kan ik echt tot het laatste bracket komen voor het elastiekje, rechts is het nog wat meer gezwollen en lukt dat nog niet. Ik ben nog wel voorzichtig met het poetsen van mijn tandvlees, omdat dat nog erg gevoelig is. Ook kan ik al steeds beter mijn tong poetsen, wat ik ook wel zo prettig vind.

Aankomende maandag staat er weer een controle bij de kaakchirurge gepland. Ik hoop dat de zwelling dan alweer wat meer is afgenomen. Ik ben zo ontzettend nieuwsgierig naar het eindresultaat en dat zie ik nu nog niet. Ik kan nog niet door de zwelling heen kijken. Nog even geduld.