8. dec, 2019

Een van de 7 schoonheden

Het is alweer even geleden dat ik jullie heb verteld over het verloop van mijn beugelproces. Er viel ook niet zoveel te vertellen. Niet meer dan wel of geen nieuw draadje en af en toe een wondje in mijn mond. Die genazen gelukkig altijd weer snel. Ik liep er eigenlijk de afgelopen maanden fluitend doorheen.

Nou het fluiten is me na de laatste controle op 5 december letterlijk en figuurlijk vergaan. Letterlijk, omdat het me echt niet meer lukt om te fluiten. Figuurlijk, omdat ik voor het eerst echt pijn in mijn mond heb.

Met de nieuwe draadjes kwamen er ook veertjes bij, om de laatste overlap aan te pakken. De assistente gaf aan dat ik vooral niet moet schrikken, want er zal een spleetje ontstaan. Prima dacht ik, weer even terug in de tijd toen ik in mijn jonge jaren ook ooit een klein spleetje tussen mijn voortanden had. Nooit had ik kunnen verwachten dat dit al binnen enkele uren zichtbaar zou zijn.

In de loop van de dag werd mijn gebit steeds gevoeliger. Kauwen ging steeds moeizamer en dat was al geen feest sinds ik die verhogers op mijn kiezen had gekregen. Ieder uur gingen mijn tanden naar mijn gevoel steeds losser zitten. ‘s Avonds verheugde ik me werkelijk op het tandenpoetsen. Omdat dit als een ware massage aanvoelt op mijn gevoelige tandvlees. En toen voel mijn mond open van verbazing, figuurlijk dan, want ik had mijn mond al open voor het poetsen. In nog geen 12 uur tijd was er een spleetje ontstaan tussen mijn voortanden. In nog geen 12 uur tijd....

Ik was een moment perplex. Nu was het wel volledig verklaarbaar geworden waarom mijn mond zo gevoelig was. De stand van mijn tanden was totaal anders dan toen ik de laatste keer in de spiegel had gekeken die ochtend.

Maar hé voor even mag ik een van de 7 schoonheden aan mijn lijstje toevoegen. En wat zeggen ze toch altijd? “Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.”

De komende dagen staat er voor mij vloeibare, gepureerde of zachte voeding op het menu en vooral blijven lachen want dat spleetje mag gezien worden.