Dat is het hele eieren eten

Afstand heeft altijd al een rol gespeeld in mijn leven. Voor een bezoek aan de familie van Mushka hebben we de lange rit naar Duitsland. Voor een samenzijn met de familie van Papski’s gaat de reis naar Noord-Holland. En toen Frutsel ging studeren koos hij voor het Oosten van het land. Ikzelf ben voor de liefde naar het Westen afgereisd en daar blijven plakken.

Het maakte me niet uit. De afstand weerhield ons nooit om elkaar regelmatig te zien. Maar het woordje afstand heeft inmiddels wel een andere dimensie gekregen. Nu zo rond de paasdagen nog extra voelbaar.

Voor het eerst in mijn leven vier ik Pasen niet met de familie. Voor het eerst kunnen we de afstand niet overbruggen om bij elkaar te komen en gezamenlijk aan het paasontbijt te zitten en te genieten van de Soleier die Mushka heeft gemaakt. Geen paashazen zoeken die Papski in de tuin heeft verstopt. En tussendoor gezellige gesprekken, lachen en af en toe een knuffel.

Dit jaar staat Pasen in het teken van social distancing, 1,5 meter in acht houden, afstand houden. Pasen staat voor het lijden, de dood en de wederopstanding. Voor mij is in deze het lijden, het sentiment om niet samen te kunnen zijn. De dood de fysieke afstand die we moeten behouden, het gemis. De wederopstanding de creativiteit om er toch een mooi feest van te maken.

Want met de huidige technologieën zijn afstanden makkelijk te overbruggen. Natuurlijk kan je niet even knuffelen, maar toch even het gevoel hebben samen te zijn en de Paasdagen in te luiden door te facetimen via Whatsapp was nog hilarisch ook. Met mijn eigen gezin aan de paasbrunch met zelfgemaakte Soleier was niet minder smakelijk. En dit jaar heb ik de paashazen verstopt, die skills blijk ik van mijn Papski het hebben geërfd. En ook de mooie gesprekken, het gelach en de knuffels ontbraken niet.

Dus al met al was het alsnog een vrolijk Pasen.

Opmerkingen