Loslaten

Zittend in mijn tuin met de warmte van de zon op mijn lijf en de verkoeling van een glas water, laat ik de stilte op me inwerken. Om de stilte wat te verbloemen heb ik mijn Spotify Wegdromenlijst aan staan, wat me ook een beetje melancholisch maakt. Het komend half jaar moet ik namelijk zelf de muziek verzorgen en de stiltes opvullen.

Ja, het grote China-avontuur voor Pop is namelijk begonnen. Op donderdag 5 april brachten haar vader, Kabouter en ik onze reiziger naar Brussel Airport. Na een warm, maar ook emotioneel afscheid ging ze haar avontuur tegemoet. Ik vond haar op dat moment nog zo klein, door de spanning en de zenuwen die van haar gezicht af te lezen waren. Maar ook zo groot, zoals ze vastberaden door de douane liep op zoek naar haar gate.

Wat vind ik haar stoer, omdat ze deze stap heeft durven zetten. Wat voel ik me verdrietig, omdat het grote loslaten is begonnen.

De schommeling van alle gevoelens die deze reis bij mij losmaken, maakt me onrustig. Van de ene kant heb ik alle vertrouwen in Pop, dat zij er klaar voor is. Ze is niet naïef, staat stevig in haar schoenen, kan haar mannetje staan, legt makkelijk contacten, is geen doemdenker, maar denkt juist in oplossingen. Van de andere kant is ze zó ver weg. Je kan niet even naar haar toe wanneer het nodig zou zijn. De taal, de cultuur, het land is zo anders. Andere normen en waarden. Andere mentaliteit. Andere gebruiken. Ik heb totaal geen controle.

Maar wat een enorme verrijking in haar leven zal het zijn, wanneer ze haar half jaar in China heeft afgerond. Ze zal groeien als persoon, zichzelf beter leren kennen, sterker worden door op zichzelf aangewezen te zijn, bijzondere ervaringen en contacten maken. Daarom zie ik dit ook als een kans, een kans die ze nu kreeg en moest pakken.

In het voortraject heb ik me zo min mogelijk bemoeit met de voorbereidingen. Vooral met de gedachte: dit moet ze zelf doen, zodat het voor haar ook voelt als haar ding. Natuurlijk vroeg ik regelmatig hoe het ervoor stond. Ik kreeg vaak de zenuwen van de traagheid waarin zaken geregeld werden. Ook heb ik kennis gemaakt met de organisatie die deze werkplek faciliteert. Ik had een afstreeplijstje gemaakt als geheugensteuntje en op de koelkast gehangen, om wat belangrijke zaken niet over het hoofd te zien. Wat vooral mij rust gaf en waar geen enkel vinkje op kwam, omdat ze haar eigen lijstjes al had gemaakt en ze mijn lijstje duidelijk overtrokken vond. Maar verder heb ik me vooral op de achtergrond gehouden.

Nu ze in China is loopt ze toch tegen diverse zaken aan die ze zich anders had voorgesteld, waarover ze anders is geïnformeerd, wellicht ook verkeerd heeft geïnterpreteerd. Wat de eerste week van haar verblijf een andere dimensie heeft gegeven dan waar ze zich op had verheugd. En dan jeuken mijn handen om in te springen, te helpen, contact op te nemen met de organisatie en verhaal te halen. Maar het is niet aan mij om zaken op te lossen. Dat moet ze nu zelf doen. Ik ben het luisterende oor waar ze tegen kan praten wanneer ze daar behoefte aan heeft. Ik kan hooguit meedenken en haar van adviezen voorzien. En hopen dat ze me om hulp vraagt wanneer ze de oplossing echt niet zelf kan bedenken of verwezenlijken.

Ik zit hier te denken aan mijn Pop met 8.423 km tussen ons in. En mijn hart voelt warm, warm van trots en een berg liefde die ik voor Pop voel. Dit hoort bij het leven. Steeds weer een stukje meer loslaten. En hoe fijn is het wanneer dat kan met een gevoel van vertrouwen in mijn steeds zelfstandiger wordende dochter.

Opmerkingen