Memory lane

Ik ben dol op cadeautjes. Wie niet? Wie vindt het niet heerlijk om een pakje in handen te krijgen, niet wetende wat erin zit? De spanning van het erachter komen wat voor leuks een ander voor je heeft uitgezocht. En het dan voorzichtig uit te pakken, nee, ik ben geen scheurder, rustig het plakbandje lospulleken of de strik lostrekken. Het inpakpapier open vouwen en met een twinkeling in je ogen de inhoud ontdekken. HEERLIJK!

Ook het kopen van cadeautjes vind ik een feest. Soms naar aanleiding van een specifiek uitgesproken wens en soms op basis van mijn eigen creativiteit. Geven blijft namelijk ook leuk.

Maar hoe ouder ik wordt, hoe minder waarde ik hecht aan spullen. En…begrijp me niet verkeerd… ik ben nog steeds heel blij met de spullen die ik heb en krijg en ben er ontzettend zuinig op. Ik bedoel in vergelijking met het gezamenlijk ondernemen van activiteiten. Het samen ontdekken van nieuwe plaatsen in combinatie met het voeren van fijne gesprekken.

Ik noem het “het aanleggen van mijn eigen memory lane”. En elk uitje is een tegel in mijn straat van herinneringen.

De laatste jaren zijn wij binnen onze familie ook afgestapt van het kopen van cadeautjes. In plaats daarvan gaan we lunchen, dineren, naar het theater of een concert, dagje strand of naar een leuke stad. En deze uitstapjes zijn voor mij veel waardevoller dan een cadeau in een mooi papiertje met een strik erom heen.

Zo nodigde mijn Papski mij vorige week uit voor een mini cruise naar Cambridge. Met de Stenaline van Hoek van Holland naar Harwich en dan verder met de bus. 3 Dagen mijn Papski helemaal voor mezelf.

Samen een voor ons nieuwe stad ontdekken, indrukwekkende gebouwen bekijken, gevoed worden door de interessante geschiedenis van de stad, kennis maken met het traditionele Engeland en boven alles fijne gesprekken. Verhalen over vroeger, over zijn jeugd. Gesprekken over actualiteiten. Zelfs, ja hou je vast, over sport.

Ik hang aan mijn vaders lippen wanneer hij vertelt. De kennis van zoveel verschillende onderwerpen vind ik indrukwekkend. Het lijkt alsof hij wel overal kennis van heeft. En dat geeft mij een trots gevoel: “Dat is mijn Papski!”

Ook voel ik me in die dagen groots door de reacties van onze medereizigers over hoe leuk ze het vinden dat vader en dochter samen zo’n reis maken. Papski reageerde zo mooi door te zeggen dat hij het bijzonder vindt dat de relatie tussen zijn kinderen van een opvoedende naar een vriendschappelijk relatie is gegroeid.

Samen hebben we weer een tegel toegevoegd aan mijn memory lane. Want spullen zijn maar voor even, maar herinneringen voor een heel leven.

Opmerkingen