Snowbitchje

Wat een schattige kat, hoor ik jullie denken. Bijzonder helemaal wit met een blauw en een groen oog. En wat kijkt ze lief!

Ja, zo dacht ik er tot voor kort ook over. Dit is Snowy. Al 11 jaar deel van ons gezin. In een soort opwelling opgehaald bij een boerderij in Hattemerbroek, of all places. We wilden zo graag een hond. Ware het niet dat Pop allergisch is voor honden. Maar ja, een huisdier zou toch wel gezellig zijn. Nu zijn wij helemaal geen kattenvrienden, maar het idee van een spierwitte kat, sprak ons wel aan. Dus Marktplaats op en speuren maar.

En ja...daar was ze...Snowy, een spierwitte kitten. Liefde op het eerste gezicht. Die was van ons. Gebeld en ja hoor, ze was er nog en we konden haar het komende weekend ophalen. Pop ging bij Opaps en Omams logeren, dus bij thuiskomst konden wij zorgen voor een perfect verrassingseffect.

Even inventariseren wat een kat allemaal nodig heeft, want een goede voorbereiding is het halve werk. Grote krabpaal, klein en bescheiden kwam destijds niet in ons woordenboek voor, kattenbak, brokken, prakkies, eetbakjes, borsteltje, blikken om het voer in te doen, slaapmandje en een berg aan speeltjes, zodat ze geen kans had zich maar een moment te vervelen. En een riempje, want een kattenmand vonden wij maar zielig. Lekker op schoot tijdens de rit naar haar nieuwe thuis.

De rit is er een om nooit meer te vergeten. Wat keek ze haar ogen uit via het zijraam. Ze dook steeds weg van de voorbijflitsende bomen, of wanneer we een vrachtwagen inhaalden. En al gauw viel ze heerlijk bij mij op schoot in slaap.

Eenmaal thuis lieten we haar rustig aan haar nieuwe omgeving wennen. Naar aanleiding van een tip van een kattenkenner, de kattenbak opengezet. Het ging allemaal heel soepeltjes. Niet wegkruipen in een hoekje, netjes haar behoefte doen op de kattenbak, dat had ze al van huis uit meegekregen. Het was alleen gek dat ze helemaal niet reageerde op geluidjes die we maakten wanneer we haar wilden lokken. Schudden met de brokken, geen spier vertrekken. Ach, dat komt wel, dachten we. 

Niet dus. En de reden kregen we te horen bij ons eerste bezoek bij de dierenarts voor de inentingen. "Ze is zeker doof? Ja, dat is meestal met spierwitte katten," zei de dierenarts. Dat verklaarde een hoop. Daarmee was onze twijfel of we Snowy ook naar buiten zouden laten meteen weg. Snowy werd een binnenpoes. En die doofheid heeft ook zo zijn voordelen. Ze schrikt niet van harde geluiden. Met oud en nieuw zit ze niet weggedoken in een hoekje, maar voor het raam naar buiten te kijken en volgt alle lichtjes en kleuren in de lucht.

Maar haar met je stem geruststellen zit er niet in. En dat was toch wel verdomd handig geweest een paar dagen geleden.

Ik zat heerlijk op mijn bank, mijn serie op Netflix te kijken, toen ik dorst kreeg en naar de keuken liep om wat te drinken voor me in te schenken. Mijn keukendeur naar buiten stond open met de hordeur dicht en Snowy zat, zoals altijd, voor de hordeur naar buiten te kijken. Precies op het moment dat ik de keuken in loop springen Snowy en een wild vreemde kat tegen elkaar op. Ze schrikt van de kat en draait zich om, om zich vervolgens helemaal rot te schrikken van mij. Ze had me immers niet horen binnenkomen. Ik dacht omdraaien en wegwezen, maar ik was al te laat.

Er was niets meer over van die lieve schattige Snowy. Met een formaatje, ik heb me te goed gedaan aan te veel anabolen, oren plat naar achteren en een bek vol scherpe blinkende tanden stond ze voor me. En dan het geluid dat er uit dat beest kwam. Dit was toch gewoon een huiskat en geen levensgevaarlijke valse panter? Op dat moment in ieder geval geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Ze dreef me de woonkamer in, waar ik op de bank ging staan en me zo groot mogelijk maakte. Maar ik maakte totaal geen indruk op haar. Met een rustige stem toespreken dat het okay was, dat er niets aan de hand was, had ook geen enkel effect...want ze hoort me niet...ze is DOOF!!! En waarschijnlijk kon ze mijn angstzweet ruiken, want ja, ik was bang voor mijn eigen kat!

Toen ging ze in de aanval en lang leve mijn jaren geleden opgebouwde tennisskills, want met een kussen in mijn hand wist ik haar steeds weer op tijd van me af te slaan. Niet dat ze daar rustiger van werd. Het maakte haar alleen maar bozer. Want mijn rake fore- en backhand kwamen hard aan. 

Na mijn glas aan diggelen te hebben geslagen en een paar kussens door de woonkamer te laten vliegen vond ik het de hoogste tijd worden de kamer te verlaten. Met een groot kussen ter bescherming tussen de op hol geslagen panter en mij in, lukte het me de gang in te vluchten en de deur op tijd achter me dicht te trekken. Door de deur heen kon ik haar nog horen blazen en grommen, maar ik was veilig.

Maar hoe nu verder? Telefoon en sleutels lagen natuurlijk in de woonkamer en even pakken was écht geen optie. Gelukkig heb ik boven een computer staan, dus nadat ik deze had aangeslingerd kon ik de hulptroepen inroepen. Zij kwamen gelukkig snel ter plaatse. Ook de dierenarts gebeld om advies in te winnen. Het advies was, even met rust laten, dan kalmeert ze vanzelf wel weer. Dat heb ik met alle liefde gedaan, kon ik tenminste ook even van de schrik bekomen.

Na een uur ben ik rustig de woonkamer in gegaan om de schade op te nemen. Kussens op de vloer, overal glas en....overal kattenpis!! Wat een ravage. De kussens in de wasmachine gestopt, het glas bij elkaar geveegd en de vloer gedweild. Toen kon ik eindelijk rustig zitten. En Snowy, die al die tijd door de woonkamer bleef ijsberen als een roofdier, zocht ook eindelijk haar favoriete slaapplekje op en kwam tot rust.

De volgende ochtend was Snowy gewoon weer dat lieve schattige katje van de foto. Maar ik ben nog steeds allert. Is ze nog te vertrouwen? En wat als niet ik, maar mijn meiden op dat moment de keuken in waren gelopen? Waren zij er dan ook zonder kleerscheuren vanaf gekomen?