Allemaal mooie mensen

1988 de afscheidsfuif bij een van de klasgenootjes thuis, een feestje om nooit te vergeten. Eerst allemaal wat terughoudend, groepjes bijelkaar kletsen, lol maken, spelletjes doen en dansen. En hoe dichter het einde van de avond naderde hoe stiller we werden. We realiseerden ons opeens dat de lagere schooltijd ten einde kwam en we allemaal onze eigen weg zouden gaan. De eerste traantjes kwamen en voordat we het in de gaten hadden zaten we allemaal rond een groot laken te snotteren.

Afgelopen zaterdag, bijna 29 jaar later, waren we weer samen. Onder het genot van een drankje en een hapje bij De Brouwer in Deurne, verhalen uitwisselen. Het was bijna eng hoe makkelijk je iedereen herkende. Hoe weinig je in zoveel jaar veranderd.

De gesprekken gingen vanzelf. En het werden al snel diepgaande gesprekken over ieders leven en wat er in de afgelopen 29 jaar zoal is gebeurd. Wat hebben we gelachen om het vriendenboekje dat iemand nog had bewaard. Waar bijna iedereen bij de vraag: Waar hou je het meest van? de ouders, broertjes of zusjes of een lievelingsgerecht had ingevuld stond er bij mij "jongens". Er waren er twee die mij overtroffen, een van de jongens had opgeschreven "vechten" en nog een ander "meisjes en vrijen". En mijn grootste wens was de rijkste vrouw van de wereld worden. Nou ik ben er nog steeds mee bezig, einddoel nog niet in zicht.

De meesten zijn uitgevlogen en hebben Deurne de rug toegekeerd. Maar voor velen is het, net als bij mij, nog steeds de thuisbasis waar de ouders nog wonen en waar ze steeds nog met plezier komen. Grappig hoe zelden je elkaar dan tegenkomt.

29 Jaar en iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal. Mooie en vrolijke verhalen, maar ook bizarre en verdrietige. Maar zoals een van mijn klasgenoten na afloop zei...allemaal mooie mensen.

Tot 2022, ik heb namelijk gelezen dat dan de volgende reünie gepland staat en ik kijk er nu al naar uit, wellicht met wat minder rosé en Jägermeister, maar met net zoveel plezier.