Bakkie doen

Vorig weekend zegt Kabouter heel spontaan: "Zullen we een bakkie gaan doen bij Opaps en Omams?" Dat vond ik zo schattig, maar helaas op dat moment niet realiseerbaar. De afstand naar mijn ouders is namelijk net te ver om even spontaan een bakkie te doen.

Ik word me steeds bewuster van die afstand. Niet even een pannetje soep brengen, wanneer een van beide een griepje heeft. Niet even kunnen bijspringen bij een klus in de tuin, waar een paar extra handen best handig zouden zijn. Niet even een knuffel halen, wanneer je daar eigenlijk ontzettend naar verlangt. Niet even aanschuiven, als je hoort dat Muska goulash heeft gemaakt of Papski de lekkerste pannenkoeken met warme appeltjes. Het zijn maar kleine dingetjes, maar het voelt steeds vaker als gemis. 

Een klein beetje jaloers ben ik soms, wanneer ik hoor dat Botervliegje en Muska spontaan een stedentripje hebben gedaan, of even samen zijn gaan lunchen. Dan denk ik wel eens, dat zou ik ook leuk hebben gevonden. 

Het is dan ook heel fijn dat ook mijn dochters graag bij mijn ouders komen. En wanneer Kabouter zo spontaan met het voorstel van een bakkie doen komt, moet ik daar direct op inspelen en plan met mijn ouders dat we het volgende weekend een dagje naar ze toe komen. Heerlijk samen een bakkie doen, fijne gesprekken, wat ondernemen, een hapje eten, lekker veel knuffelen en dan 's avonds weer tevreden richting huis.

Parents: were life begins and love never ends.

Bron foto: www.kopje-koffie.nl

Opmerkingen