Omkooppraktijken

Ik voel me alweer een stukje completer. Gisteren heb ik Kabouter opgehaald van het vliegveld. Het was geweldig om weer heerlijk met haar te knuffelen en te luisteren naar het wilde enthousiasme van de vele belevenissen in Spanje met haar vader en zijn familie. Er kwam geen einde aan haar spraakwaterval. Nadat ze me met Droopy-oogjes aankeek bij het verzoek of ze alsjeblief 1 nachtje bij mij mocht slapen, zodat we nog wat extra konden knuffelen en morgenvroeg ook weer, bezweek ik en stemde toe. Reuze gezellig natuurlijk tot 1.30 uur vertellen over alle avonturen, maar toen werd het toch echt tijd om te gaan slapen, morgen weer een nieuwe dag.

Helaas was de zomer vandaag niet bij ons in het dorp en kwam de regen met bakken naar beneden. Maar ieder nadeel heb z'n voordeel, Kabouter verdween na het ontbijt niet meteen naar buiten om alle buurtkinderen op te trommelen en heerlijk met ze te spelen, nee, quality time for 2. We hebben wat werkjes gedaan uit haar taal- en rekenboekje, een aanvulling gemaakt voor de kunstmuur in ons trappengat, samen Chineze tomatensoep gekookt en uiteraard opgegeten, gedanst en gek gedaan en oh ja niet te vergeten, ontzettend veel geknuffeld.

Rond een uur of 14.00 werd het wat droger en begon de behoefte aan gezelschap van leeftijdsgenootjes toch de kop op de steken. Geen probleem natuurlijk, ze heeft ze lang genoeg moeten missen en ik vermaak me wel met de gebruikelijke huishoudelijke bezigheden. Precies op tijd stonden Kabouters beste vriendinnetje met haar broertje voor de deur en het spel barste los. Mijn eetkamer veranderde al snel in een huttenkamp. Het eerste glas appelsap lag binnen 15 minuten ook om. Stukjes klei overal waar ik keek. Snippertjes papier van de knutselwerkjes vlogen in het rond. Love it, wat heb ik die chaos toch stiekem de afgelopen weken gemist. 

Rond etenstijd informeerde ik maar eens bij Kabouter wat we vanavond eens zouden gaan eten. Pizza was direct de keuze, dus pizza wordt het. Om 16.45 uur spoorde ik de kids aan om de boel weer op orde te brengen, omdat ze om 17.00 uur naar huis moesten voor het avondeten. Direct kwam dan de vraag of BFF mocht blijven eten. Nou moet ik bekennen dat ik het altijd wel okay vind, gezellig en er is toch altijd genoeg. Maar deze keer even niet. Morgen gaat Kabouter alweer naar haar vader, dus vandaag even diner for 2. Enig protest uiteraard, maar met het gegeven dat ze na het eten nog best even naar buiten mocht, keerde de rust weer terug. De kids aan de schoonmaak en ik blij dat het deze keer zo soepel ging, zonder krijs- en voetstampperikelen. 

En toen was het tijd voor ons bezoek om naar huis te gaan. En daar stonden de meiden (broertje was inmiddels al naar buiten) met nu dus twee paar Droopy-oogjes die me aankeken en een cadeautje voor mij. Ik kreeg een mooie tekening (zie afbeelding) met drie mooie meiden rond een pizza. Goed... die hint was duidelijk, maar mijn argumenten van daarstraks toch ook. Erg creatief moest ik toegeven. En ook super schattig. Maar hoe nu verder? Nee is nee is altijd mijn duidelijke boodschap. Maar ook die meiden hebben elkaar 3 weken moeten missen. Moest ik mezelf nu teleurstellen of die meiden?

Het werd de teleurstelling voor de meiden. En dat werd me niet in dank afgenomen. Dikke tranen bungelden over de wangen van mijn Kabouter. Een moment van onttroostbaarheid, want ze waren er zo van overtuigt dat die tekening de juiste zet was. Maar ik liet me niet omkopen. 

Gelukkig waren de tranen na 10 minuten gedroogd en hebben we samen ons eten klaar gemaakt, de tafel gedekt en gezellig zitten kletsen en lachen aan tafel, genietend van onze pizza. En na het eten, zoals beloofd nog even heerlijk naar buiten, lol maken met de buurtkids.

En de mooie tekening...die heeft een plekje gekregen aan het prikbord in de keuken.

Opmerkingen