20. aug, 2016

"Niets is zo bijzonder als het gewone" (citaat: Toon Hermans)

Autorijden is heerlijk. De vrijheid die het je geeft om in je auto te stappen en naar je bestemming te rijden zonder afhankelijk te zijn van vertrektijden. In gezelschap is het natuurlijk veel gezelliger, maar ik vind het ook geen probleem om alleen te reizen.

Zo ook een week geleden voor een ontspannen weekend met mijn Botervliegje in het altijd gezellige Deurne. En natuurlijk kan ik niet naar Deurne afreizen zonder ook even bij mijn Papski en Mushka een bakkie te doen. 

Na alle belevenissen van de afgelopen dagen uitbundig te hebben verteld kwamen de Dahlia's in mijn voortuin ter sprake. Ik heb sinds een paar jaar ontzettend veel last van naaktslakken die het vooral gemunt hebben op mijn Dahlia's. Tot mijn grote verdriet hebben ze het dit jaar zelfs gepresteerd alles weg te wreten en heb ik alleen nog maar kale takjes in mijn voortuin staan. Ontzettend balen natuurlijk, omdat ik zo kan genieten van die prachtige bloemen. Uiteraard veel te laat ben ik aan de bestrijding begonnen door de slakken dronken te voeren met bier. Met succes overigens, maar of ik nog dit jaar een bloeiende Dahlia in mijn voortuin zou zien, viel zeer te betwijfelen. 

Nu hebben mijn ouders een prachtige tuin. En vindt Papski het ook geweldig om de bloemenpracht met zijn kinderen te delen. Dus mijn redder in nood haalde een paar potten tevoorschijn met Dahlia's in de knop. Blij als een klein kind ging ik in de loop van de dag richting huis met naast mij: mijn Dahlia's. 

Na een tijdje bekroop me steeds het gevoel dat ik bekeken werd. En ook dacht ik steeds wat te zien bewegen in mijn ooghoeken. Maar ja een goed chauffeur laat zich niet afleiden en houdt haar ogen op de weg gericht. Toch verdween dat begluurde gevoel maar niet en ik ging op onderzoek uit. En toen ontmoeten onze blikken elkaar. Ik had een verstekeling meegenomen. En ook nog eens eentje van een soort dat ik nog nooit eerder had gezien. Mijn eerste gedachte was: " Wat ben ik blij dat Poppetje nu niet in de auto zit!!". Die was namelijk uit de rijdende auto gesprongen. 

Tja en als je dan ruim een uur samen in de auto doorbrengt moet je het wel gezellig maken. Witje, ja we hebben ons direct aan elkaar voorgesteld, had het er maar druk mee. Hopte van het ene blad naar het andere terwijl ze haar web spon. Af en toe liet ze zich zakken aan een draadje. Dan sprak ik haar even streng toe en gaf haar een tikje op haar billen met de boodschap dat ik het web in de plant prachtig vind maar in de auto niet praktisch. En dan klom ze steeds weer braaf omhoog en hield het bij het web in de plant. Af en toe wat strek- en stretchoefeningen, want een web spinnen is uiterst intensief, afgewisseld met rustmomenten op een grote knop. En zo verliep onze reis gemoedelijk.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik de Dahlia's een plekje gegeven in de hoop dat Witje zich snel thuis zal voelen en ik kan genieten van de bloeiende pracht in mijn voortuin.